Dil Yaraları.....


11.03.2013
23:00

Bu ayın 27.günü bizim 1.yılımız doluyor. Koskoca 1 sene... Evet zaman seninle öyle hızlı akıp gidiyor ki, nasıl geçtiğini anlamadığım, hayatımın en güzel, en anlamlı son yılıydı. Ve ilk defa kırdın bu gece kalbimi... Sana olan hislerim, sana bağlı benliğim öyle kırılgan, öyle hassas ki. Evet bazen çok zor anlarda yaşıyorum, sana hissettirmemek için kan kusup, kızılcık şerbeti içiyorum diyorum. Belki de sende aynı oyunu oynuyor olabilirsin üstelik. Ama benim kadar yaşamıyorsun bu hiçliği.. İçimdeki çığlıklar sessiz ve halsiz artık. Ve ben 24 gündür sensizim de üstelik..

Yokluğunun 23. Günü...

10.03.2013

21:50

Yanımda oluşun muydu beni sana bağlayan huzurla? Yoksa sen hep böyle soğuk sessizlik içindeydin de, ben mi farklı zannettim. Halbuki hislerim yanıltmayı sevmez beni.

Desen ki bana "sabret" ağla dök içini şu dört duvarın içine. Ağla! Yüzüne bakarken seni anlıyor zannettiğin zalimlere... Desen ki bana "Az kaldı geleceğim. Gelemesem de her zaman seninleyim." Biliyorum elbet seversin, çok seversin. Ama söyle; neden bunu dile dökmezsin?

Yüreğim isyanları basıyor çığlık çığlığa da, kimselere duyuramıyor ne çare? O kadar küçük ki mutluluğumun umutları, en iyi sen bilebilirsin; ben seni nasıl severim. Bilirsin belki de, birde hissedebilseydin keşke şu halimi.

Ama yok yok... Mesafeler, kör olası mesafeler aldı gitti seni benden. Şuraya geleceğin gün yazacaklarımı bekliyorum, hemde nasıl bir bilsen?

Ben ne zaman şımarık bir kız çocuğu olmuşum ki; senin sevginle, ilginle şımarayım? Hiç mi bilmez yüreğin yüreğimi, hayata tutunduğum senin varlığın değil mi?

Gittiğin günleri sayar olmak ne demektir benim için bilirmisin? Bugün yokluğunun 23. günü, sen hissettin mi? Çalan her telefona "inşallah sensindir." diye umut ederek bakmak! Her konuşmamızdan sonra telefonu kapatıp, yokluğuna isyan edip ağlamak! Şansızlığıma kızmak!

Ne kadar büyütüyorum seni kalbimde, gör işte! Belki de korkutuğunda buydu! Ama artık oldu... Bazen bende kızmıyor muyum kendime? Çok hemde çok. "Sen bu değilsin, bu kadar güçsüz değilsin." diyorum bazende.

Olmuyor işte! Kendime hakim olmaya çalışsam da, senin varlığın ruhumda daha büyük yer kaplıyor. İşte böyle ağlaya sızlaya günler geçiyor. Tıpkı tüm acıların geçtiği gibi..

Bir Sabah...

26.02.2013

Mecidiyeköy

Sen gideceğin yere varabilme çabasındayken, ansızın bir uğultu başlar kafanın içinde, hayatın sesi kesiliverir. Tutunduğun yere son gücünle, sıkıca sarıldığını fark eder; bir kapı açılsın ümidiyle bırakırsın kendini, yüzüne vuran buz gibi rüzgara... İnadına yürürsün; sana dönmüş bulanık yüzlere bakarak. Tıpkı bugüne kadar sana bakan gözlere, umarsız bakıp geçtiğin gibi...

Sonrası bir pes ediştir belkide, içini bulandıran çaresizlik dökülür dudaklarının arasından, sarı ve bulanıktır gördüğün; tıpkı insanlar gibi... Böyledir işte yok olup gitmeler; ya kendi içine hapsolur bitersin, ya da bir başına yalnız sonsuzluğa erersin...